P’tit Quinquin

Çocuklara arkadaşları, azıcık yemek, bir bisiklet ve doğa yetiyor. Çorba, patates, ekmek ve bir bisikletle günlerini geçirebilirler. Kendilerini bayır aşağı, denize salınca macera başlıyor.

Denizin tuzlu, bazen neşeli, bazen ne yapacağı belli olmaz hallerine benziyor çocuklar. Dere tepe keşfedilmemiş yerleri gıdıklıyorlar. Doğa onları onlar da doğayı seviyor.

Çocukların bu kendilerine yeter halleri şehir ebeveynlerini üzebilir: Kendilerine de birbirlerine de çok yetiyorlar.

Filmdeki küçük kız ve erkek arasındaki sevgi görülmeye değer. Sevgiden ve sevgi sözcüklerini söylemekten korkmayan iki çocuk sevgiyi doyasıya yaşıyorlar.

Yaşadıkları kasabada kim özürlü kim ‘normal?!’ ayırdetmek zor. Hemen hemen tüm Fransız filmlerinde olduğu gibi polis salakla komik arası bir yerde. Bir avuç insanın yaşadığı yerde insanların sırları büyük, ilişkiler uzak…

Çocuk, doğa, ebeveyn ve otorite ilişkisi var bu dizi-filmde…

Doğada farklı türler arasında daha çok mücadele olsa da aynı türler arasında dayanışmaya daha çok rastlanıyor. Çocuklar ve yetişkinlerde ise daha çok mücadele var. Koşullu sevgiler var; kendine benzeyecek, güçlü olacak…